Dziedzictwo - zakończenie cyklu

Autor: Christopher Paolini

Tytuł: Dziedzictwo t1 i t2

Cykl: Dziedzictwo
Wydawnictwo: MAG

Oprawa: twarda z obwolutą

Liczba stron: 808

Status: posiadam

Ocena: 3-/6

Po latach oczekiwania nadszedł wreszcie czas na zamknięcie cyklu Dziedzictwo. Z racji tego, że ostatnie dwie części są tak naprawdę jednym tomem postanowiłem się nie rozdrabniać i opisać je razem.

Pierwsze wrażenie nie jest najlepsze, może to skutek kilkuletniej przerwy, a może utrata weny autora, nie wiem. Poprzednie tomy czytałem już ładnych parę lat temu, nie zdziwiłbym się zatem gdyby mój gust odrobinę się zmienił. Od samego początku lektura wydawała mi się bezpłciowa, nie działo się nic ciekawego, było po prostu nudno, a wydarzenia które miały miejsce nie wywierały na mnie żadnego wrażenia, nie budziły żadnego zainteresowania. Dopiero pod koniec pierwszej części pojawiało nowością i pojawiła się mała-duża tajemnica, która wzbudziła we mnie zainteresowanie.

Względem poprzednich tomów nic się nie zmienia, Eragon walczy, Vardeni walczą, zdobywają kolejne miasta, odpierają kolejne ataki Murtagha i Ciernia i wraz ze zbliżaniem się do siedziby Galbatorixa stają się coraz słabsi i coraz bardziej wyczerpani. Eragon ćwiczy swoje umiejętności fechtunku i obrony umysłu, ale czasu jest mało. A skoro tak to bohater potrzebuje jakiegoś powerup'u, sięgamy więc do przepowiedni Solembuma z pierwszych tomów, owijamy odrobiną tajemnicy i wysyłamy Eragona na poszukiwanie mocy! Wtórne? Nudne? Niezbyt odkrywcze? Owszem i pierwszy tom ratuje tylko tajemnica tożsamości siły lub osoby, która manipuluje wydarzeniami w Alagaësii, która posłała Eragona pod drzewo Meona, a teraz w drogę do Skały Kuthian. Któż to jest? Dlaczego to robi? Czemu do tej pory się nie ujawnił? To pytania, które wzbudzają w czytelniku ciekawość i zachęcają do sięgnięcia po drugą część ostatniego tomu, bowiem pozostałe wydarzenia mają skutek wręcz odwrotny.

Zdecydowanie druga część jest znacznie bardziej dynamiczna i ciekawsza co nie znaczy, że ratuje to sytuację. Eragon odkrywa sekret wyspy Vroengard, a Vardeni atakują Uru'bean. Tak więc trochę się dzieje, choć jakość wykonania pozostawia wiele do życzenia. Ostateczne starcie to ze strony wojsk bezładny, chaotyczny atak na twierdzę, zaś ze strony głównych bohaterów wparadowanie głównym wejściem wprost do sali tronowej z nadzieją, że szczęście im dopisze. Oczywiście jak zawsze w takich wypadkach dopisuje, a niemogący się równać ze swoim wrogiem i z góry skazani na przegraną bohaterowie cudownie i w ostatniej chwili odkrywają sposób na zwycięstwo. Jakby tego było mało to po dość szybkim zwycięstwie czeka nas jeszcze kilkadziesiąt stron niezbyt porywających opisów dalszych poczynań bohaterów i uprzątania bałaganu po starym władcy nim wreszcie będziemy mogli spokojnie odłożyć ostatni tom na półkę.

Szczerze przyznam, że błędy maści wszelakiej nigdy w tekście szczególnie w oczy mi się nie rzucały, nie kojarzę takowych z poprzedniej części ani tym bardziej w innych pozycjach MAG'a, tu jednak kilka kwiatków się trafiło. Szczególnie spodobał mi się "ognisty ogień" i "smocze stopy", cóż najwyraźniej nawet korekta była znużona książką.

Coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, iż pierwsze tomy przełknąłem z racji krótkiego stażu czytelniczego. Obecnie nie wyobrażam sobie próby przebrnięcia przez cykl jeszcze raz. Ostatni tom porządnie mnie wymęczył i naprawdę cieszę się, że mam już to za sobą i mogę przejść do dzieł znacznie lepszych, a przynajmniej lepiej rokujących. Cykl "Dziedzictwo" polecić mogę młodszym czytelnikom, jak i tym z fantastyką jeszcze nie obeznanym, reszta niech chwyta się za dzieło Paoliniego na własną odpowiedzialność.