URODZINY!!

31 lipca 2011 to data kiedy na blogu pojawił się pierwszy powitalny wpis, a dziś przecież mija rok od jego założenia. Mało brakowało, a przegapiłbym ten ważny dzień. Niewiarygodne, że już tyle czasu minęło nie? Niestety z tej okazji żadnego  konkursu  nie będzie jako, że nie mam w zwyczaju ich robić (bo i z czego?:P), a dochodzi jeszcze fakt uświadomienia sobie nielegalności blogowych konkursów, więc wymyślenie zgodnego z prawem nastręcza dodatkowych problemów takiemu leniowi jak ja ;)

###

Trochę statystyki:

W ciągu tego blogerskiego roku przeczytałem 31 książek.

Na blogu pojawiły się 44 recenzje, niektóre zbiorcze inne nie. Z tego 7 powstało jeszcze przed blogiem i pojawiły się na LC.

W ciągu owego roku dorobiłem się również 18 stosików książkowych, które powiększyły moją biblioteczkę o 119 pozycji.

Wszystkie recenzje, stosiki, topy i wpisy, słowem wszystko co opublikowałem dorobiło się ponad 900 komentarzy. I tu taka mała reklama - zapraszam do moich pierwszych wpisów i recenzji, kilka przeszło niezauważonych, więc zaglądajcie i komentujcie ;)

W ciągu roku osiągnąłem również skromną ilość 24 000 wyświetleń bloga, z czego zapewne większość sam nabiłem, zanim wyłączyłem opcję nieśledzenia moich wejść ;)

###

Mam nadzieję, że blog nadal będzie się rozwijał, a mnie nie przejdzie chęć do czytania i rozpisywania się o przeczytanych dziełach. Dziękuję wszystkim, którzy tu zaglądają i którzy mi towarzyszą, zarówno od początku jak i od niedawna i mam nadzieję, że z czasem będzie was jeszcze więcej :)

Córka Łupieżcy

Autor: Jacek Dukaj

Tytuł: Córka Łupieżcy

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie

Oprawa: twarda

Liczba stron: 130

Status: posiadam

Ocena: 5+/6

Miasto jest wszystkim. Nie chodzi tu tylko o fabułę, to Miasto tworzy ten świat, choć niedosłownie. Jacek Dukaj udowodnił mi tą książką, że potrafi tworzyć światy niezwykłe i to w bardzo prosty sposób. Bierze naszą dobrze znaną rzeczywistość i podmienia jeden drobny element, albo dodaje inny alternatywny, a potem czeka i patrzy jak wszystko ewoluuje i zmienia się na skutek tej ingerencji. Zupełnie nie rozumiem czemu wiele osób ocenia tę książkę dość nisko, choć może to przez moją znikomą znajomość autora. Do tej pory zetknąłem się tylko z "Innymi Pieśniami" zatem może na tle całokształtu twórczości Dukaja "Córka..." wypada słabo. Dla mnie jednak była rewelacyjna. Ta cienka książeczka zdecydowanie bardziej mnie poruszyła niż "Pieśni", które tak zachwalane nie wywarły na mnie spodziewanego wielkiego wrażenia. Niemniej obie książki są świetne bo jak to ujęła Karodziejka, Dukaj nie umie źle pisać.

Akcja umiejscowiona jest w XXI wieku jednak z technologiami, o których my możemy tylko pomarzyć. Nowa, wspaniała "elfia" architektura, możliwość kontaktu z nienarodzonymi i zmarłymi, lsny czyli twór na kształt wirtualnej rzeczywistości wpleciony w tą prawdziwą, pełniący między innymi funkcję ogromnie rozwiniętego internetu, a to wszystko tylko kropla w morzu tego co jeszcze można osiągnąć. Dukaj znów zasypuje nas nieznanym słownictwem, technologicznym żargonem, który najprawdopodobniej ma sens tylko dla samego autora. Na szczęście jednak zaraz po podobnych informacjach otrzymujemy proste wyjaśnienia zrozumiałe dla nas maluczkich. Podobnie jak w "Pieśniach" taki zabieg buduje klimat i podkreśla inność wykreowanego świata.

Zuzanna Klajn na swoje osiemnaste urodziny otrzymuje wiele prezentów, najciekawszym jednak i najbardziej interesującym jest prezent od ojca, który nie żyje już kilkanaście ładnych lat. Tajemnicze informacje, tajemniczy wisiorek, tajemnicza firma, która o okolicznościach śmierci jej ojca nie chce nic powiedzieć. I Miasto, Miasto miast. Czym jest? Kto je zbudował? Jakie kryje tajemnice?

Pozycji tej na pewno nie można zaliczyć do optymistycznych. Dla mnie była dość przygnębiająca może nawet miejscami smutna. Nie tylko z powodu losów Zuzanny, ale także kierunku w jakim zmierza przedstawiony świat. Kiedy dzięki technologii umysł wyprzedza ciało i dziecko po narodzinach posiada w pełni wykształconą osobowość, umiejętność mowy, wiedzę i umiejętności, które pozwalają mu w niedługim czasie zakończyć edukację i w wieku 10-12 lat rozpocząć pracę skąd czerpać radość życia? Co z beztroskimi latami młodości, kiedy o nic nie musieliśmy się martwić? Już teraz chcemy być tak szybko dorośli, że nie zauważamy kiedy przez palce przepływają nam najlepsze lata życia, a co jeśli technologia może to jeszcze przyśpieszyć? A co jeśli możemy sami siebie kreować? Co jeśli technologia pozwala nam ukierunkować nie tylko swoje ciało ale i charakter w stronę którą sami wybierzemy? Co się stanie kiedy osiągniemy doskonałość? Czy pozostanie nam coś więcej? Czy będziemy potrafili nadal czerpać radość i satysfakcję z rzeczy, które zawsze nam ich dostarczały? Albo czy uda się znaleźć inne?

Największą wadą jest chyba końcówka, ostatnie strony kiedy nagle pewne sprawy nabierają tempa, a potem wszystko się urywa i pozostawia po sobie pewien niedosyt, zawód i nierozwiązane tajemnice. Z drugiej jednak strony jak na tak krótką powieść Dukaj skompresował w niej mnóstwo treści. Zupełnie nie czuje się jej niewielkiej objętości, przedstawia realną, spójną i szczegółową historię, a otwarte urwane zakończenie nie jest chyba niczym nowym dla tych, którzy z autorem mieli już do czynienia. Nie wiem jak to z innymi pozycjami jest, ale po "Innych Pieśniach" nie jest to raczej zaskoczeniem.

Bestiariusz słowiański

Autor: Paweł Zych, Witold Vargas

Tytuł: Bestiariusz słowiański, czyli rzecz o skrzatach, wodnikach i rusałkach

Wydawnictwo: BoSz

Oprawa: twarda

Liczba stron: 208

Status: posiadam

Ocena: 5-/6

Bestiariusz słowiański to pozycja naprawdę zachwycająca. Przede wszystkim ze względu na wygląd, duży format, ładną twarda twarda oprawa, w środku zaś grube karty i przepiękne ilustracje. Książka zbiera i przedstawia czytelnikowi pewną część barwnego, niesamowitego, a czasem i przerażającego świata rodzimych wierzeń ludowych i baśni traktujących o wszelkiej maści dziwnych stworzeniach, duchach opiekuńczych i innych dobrych bądź złych istotach towarzyszących od wieków ludziom.

Pewnym rzucającym się w oczy mankamentem są bardzo krótkie opisy niektórych stworzeń, które pozostawiają czytelnikowi niedosyt. Z drugiej jednak strony dokopanie się do wiarygodnych źródeł i opisów stworzeń, w które nie wierzy się od lat nie jest zapewne łatwe, tak jak i przesianie różnych wersji i wyodrębnienie najbardziej wiarygodnych informacji. Poza tym nie jest to encyklopedia, a raczej album więc mała ilość tekstu nie powinna być przeszkodą, zwłaszcza że zawarte informacje są rzetelne i treściwe. Na szczęście album zawiera również stworzenia opisane wyczerpująco i szczegółowo, a wszelkie ewentualne braki książki nadrabiane są wspomnianymi wcześniej pięknymi ilustracjami. Wszystko to jak wspominają na wstępie autorzy to tylko pewna niewielka część ówcześnie występujących stworzeń, bowiem nasze rodzime słowiańskie wierzenia były znacznie bogatsze i obszerniejsze.

Być może jeśli ta książka odniesie sukces panowie Vargas i Zych postanowią uzupełnić bestiariusz o kolejny tom. Ja na pewno z chęcią bym po niego sięgnął. Jedyne czego mi brakowało przy lekturze do jakiejś nastrojowej muzyki w rodzaju tej jaka towarzyszyła prezentacji autorów na Pyrkonie. Polecam wszystkim ciekawskim. 

Dziedzictwo - zakończenie cyklu

Autor: Christopher Paolini

Tytuł: Dziedzictwo t1 i t2

Cykl: Dziedzictwo
Wydawnictwo: MAG

Oprawa: twarda z obwolutą

Liczba stron: 808

Status: posiadam

Ocena: 3-/6

Po latach oczekiwania nadszedł wreszcie czas na zamknięcie cyklu Dziedzictwo. Z racji tego, że ostatnie dwie części są tak naprawdę jednym tomem postanowiłem się nie rozdrabniać i opisać je razem.

Pierwsze wrażenie nie jest najlepsze, może to skutek kilkuletniej przerwy, a może utrata weny autora, nie wiem. Poprzednie tomy czytałem już ładnych parę lat temu, nie zdziwiłbym się zatem gdyby mój gust odrobinę się zmienił. Od samego początku lektura wydawała mi się bezpłciowa, nie działo się nic ciekawego, było po prostu nudno, a wydarzenia które miały miejsce nie wywierały na mnie żadnego wrażenia, nie budziły żadnego zainteresowania. Dopiero pod koniec pierwszej części pojawiało nowością i pojawiła się mała-duża tajemnica, która wzbudziła we mnie zainteresowanie.

Względem poprzednich tomów nic się nie zmienia, Eragon walczy, Vardeni walczą, zdobywają kolejne miasta, odpierają kolejne ataki Murtagha i Ciernia i wraz ze zbliżaniem się do siedziby Galbatorixa stają się coraz słabsi i coraz bardziej wyczerpani. Eragon ćwiczy swoje umiejętności fechtunku i obrony umysłu, ale czasu jest mało. A skoro tak to bohater potrzebuje jakiegoś powerup'u, sięgamy więc do przepowiedni Solembuma z pierwszych tomów, owijamy odrobiną tajemnicy i wysyłamy Eragona na poszukiwanie mocy! Wtórne? Nudne? Niezbyt odkrywcze? Owszem i pierwszy tom ratuje tylko tajemnica tożsamości siły lub osoby, która manipuluje wydarzeniami w Alagaësii, która posłała Eragona pod drzewo Meona, a teraz w drogę do Skały Kuthian. Któż to jest? Dlaczego to robi? Czemu do tej pory się nie ujawnił? To pytania, które wzbudzają w czytelniku ciekawość i zachęcają do sięgnięcia po drugą część ostatniego tomu, bowiem pozostałe wydarzenia mają skutek wręcz odwrotny.

Zdecydowanie druga część jest znacznie bardziej dynamiczna i ciekawsza co nie znaczy, że ratuje to sytuację. Eragon odkrywa sekret wyspy Vroengard, a Vardeni atakują Uru'bean. Tak więc trochę się dzieje, choć jakość wykonania pozostawia wiele do życzenia. Ostateczne starcie to ze strony wojsk bezładny, chaotyczny atak na twierdzę, zaś ze strony głównych bohaterów wparadowanie głównym wejściem wprost do sali tronowej z nadzieją, że szczęście im dopisze. Oczywiście jak zawsze w takich wypadkach dopisuje, a niemogący się równać ze swoim wrogiem i z góry skazani na przegraną bohaterowie cudownie i w ostatniej chwili odkrywają sposób na zwycięstwo. Jakby tego było mało to po dość szybkim zwycięstwie czeka nas jeszcze kilkadziesiąt stron niezbyt porywających opisów dalszych poczynań bohaterów i uprzątania bałaganu po starym władcy nim wreszcie będziemy mogli spokojnie odłożyć ostatni tom na półkę.

Szczerze przyznam, że błędy maści wszelakiej nigdy w tekście szczególnie w oczy mi się nie rzucały, nie kojarzę takowych z poprzedniej części ani tym bardziej w innych pozycjach MAG'a, tu jednak kilka kwiatków się trafiło. Szczególnie spodobał mi się "ognisty ogień" i "smocze stopy", cóż najwyraźniej nawet korekta była znużona książką.

Coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, iż pierwsze tomy przełknąłem z racji krótkiego stażu czytelniczego. Obecnie nie wyobrażam sobie próby przebrnięcia przez cykl jeszcze raz. Ostatni tom porządnie mnie wymęczył i naprawdę cieszę się, że mam już to za sobą i mogę przejść do dzieł znacznie lepszych, a przynajmniej lepiej rokujących. Cykl "Dziedzictwo" polecić mogę młodszym czytelnikom, jak i tym z fantastyką jeszcze nie obeznanym, reszta niech chwyta się za dzieło Paoliniego na własną odpowiedzialność.

Stosik #18

Co tu dużo mówić, kolejna akcja mająca na celu odchudzenie moich wirtualnych półek "chcę mieć" i tym samym chyba ostatni wakacyjny stosik.

Od góry:

Cień Królowej Mroku - Raymond E. Feist, unikat upolowany na allegro za jedyne 60zł!! Jeszcze tylko trzy tomy i skompletuję całego "starego" Feista :)

Nagi Bóg: Kampania, Nagi Bóg: Wyprawa, Gwiazda Pandory: Inwazja, Gwiazda Pandory Ekspedycja - Peter F. Hamilton, czyli rozpoczęcie zbierania dzieł Hamilton, o którym to decyzja zapadła po zakupie Pustki.

Mesjasz Diuny - Frank Herbert, jako że wakacje to najlepszy moim zdaniem okres na czytanie grubych tomiszczy i długich cykli powziąłem decyzję zapoznania się wreszcie z "Diuną" i na wszelki wypadek zaopatrzyłem się w drugi tom.

Wyznania Łgarza, Trzy stygmaty Palmera Eldritcha - Philip K. Dick, a to oczywiście wynik postępującego kompletowania nowych wydań dzieł Dick'a.

Obywatel, który się zawiesił

Autor: Rafał Kosik

Tytuł: Obywatel, który się zawiesił

Wydawnictwo: Powergraph

Oprawa: twarda

Liczba stron: 346

Status: posiadam

Ocena: 4-/6

"Obywatel, który się zawiesił" to pierwszy tom opowiadań jakie dotychczas napisał Rafał Kosik i tym samym moje pierwsze z nim spotkanie. Niestety było to spotkanie niezbyt porywające. Poziom opowiadań jest bardzo nierówny, większość jest średnia, niczym się nie wyróżniają i w zasadzie nudzą. Kilka tylko wybija się spośród reszty, ale i tak nic wybitnego tu nie ma. Może to też kwestia tego, iż do tej pory z opowiadaniami za wiele do czynienia nie miałem.

Opowiadania zawarte w zbiorze można podzielić na trzy kategorie, te ukazujące niedaleką przyszłość, te podchodzące bardziej pod grozę i te  bardziej fantastyczne. Tytułowe opowiadanie w zasadzie ciężko zaliczyć do którejkolwiek z nich. Robi ono całkiem dobre wrażenie, doskonale obrazuje absurdy i zawiłości polskiego prawa i tragiczne skutki do jakich może doprowadzić upór obu stron. Pan Wroński chciał jedynie spokoju i nic więcej, a doszło do prywatnej wojny na własnym podwórku. Kolejne opowiadanie "Skrytogrzesznicy" ukazuje konsekwencje możliwości nawiązywania kontaktu ze swoim przeszłym lub przyszłym ja z alternatywnego świata. Śledzimy tu losy dwóch różnych choć delikatnie ze sobą powiązanych postaci i jak się okazuje skutki takich możliwości technicznych nie są tak różowe jak można by tego oczekiwać po nowej wspaniałej technologii. Z początku odrobinę mętne opowiadanie, szybko się klaruje jednak w ogóle nie porywa. Następna jest "Ohyda". Po tytule można by spodziewać się czegoś mocniejszego i lepszego od reszty, opowiadania które wyróżni się spośród innych. Poznajemy tu człowieka, który para się wymyślaniem coraz bardziej kontrowersyjnych show, które przyciągają kompletnie już zdemoralizowaną ludzką publikę i zarabiają miliony. Oczekiwałem czegoś wstrząsającego, jednak otrzymałem kolejnego średniaka, który nie wywarł na mnie żadnego wrażenia.  "Pokoje przechodnie" to opowiadanie, które przywiodło mi na myśl opowieść Poety z "Hyperiona". Technika poszła do przodu, ludzie mogą mieszkać w domach rozrzuconych po całym świecie. Salon w Hiszpanii, łazienka w Rosji, taras na Hawajach. Problem w tym, że kiedy wtłoczyć to w nasze realia, żerowanie na klientach i ludzką oszczędność, otrzymujemy niezbyt pewną i dość niebezpieczną technologię która nijak się ma do opartego na transmiterach wspaniałego domu Poety. Tak jak i "Ohyda" opowiadanie to pokazuje ludzką znieczulicę i zanik moralności, jednak jak i poprzednie nie wywarło na mnie żadnego szczególnego wrażenia.

W ramach klimatu grozy możemy tu znaleźć trzy opowiadania. Pierwsze z nich "Mgła" jest mocno klasycznym i kompletnie przewidywalnym w kluczowych momentach. Opowiada nam o chłopaku, który wraz ze swoją dziewczyną i dwójką przyjaciół dostał się nielegalnie na teren rezerwatu i postanowił odnaleźć górską chatę, w której przez jakiś czas zamieszkiwał jego dziadek. Ten bowiem zniknął kiedyś z domu, a po powrocie nie wyrzekłszy nawet słowa zmarł, zostawiając po sobie jedynie dziennik z mętnymi zapiskami. Czeka nas więc droga do chatki, mrożąca krew w żyłach noc wśród stuków, pisków i innych niepokojących odgłosów, a potem wielki i zaskakujący finał. Naprawdę nic ciekawego, ledwie można poczuć dreszczyk emocji. "Szczelina" zaś zdecydowanie podnosi poziom. Opowiadanie to jest intrygujące i tajemnicze, niejednego będzie trzymać w napięciu do końca. Opowiada o kilku przypadkowych podróżnych, którzy jadąc pociągiem z Warszawy do Krakowa trafiają w szczelinę między światami, która może zupełnie odmienić ich życie. Czy jednak podróżni są zupełnie przypadkowi? Czy może wiedzieli w co się pakują? "Coś, czego nigdy nie pamiętamy" to z kolei opowiadanie, które w założeniu miało pewnie w czytelniku wzbudzić dreszcz emocji. Zdecydowanie najbardziej podchodzi pod grozę z uwagi na swoją początkową tajemniczość i niepokojące wydarzenia. Niestety nie udało się, choć opowiadanie zaczyna się intrygująco, szybko traci klimat by ostatecznie okazać się kolejnym przeciętniakiem.

Pierwsze z opowiadań z nutką fantastyki "Za dobre to zrobiliśmy" opowiada nam o agencji reklamowej, której reklamy potrafią sprawić cuda. Zwykła historia z drobnym fantastycznym, niezrozumiałym i niewyjaśnionym elementem, czyli kolejne nużące opowiadanie z bezpłciowym finałem. "Czy ktoś tu widział Boga?" jest natomiast jednym z lepszych w zbiorze. Ukazuje nam chaos jaki panuje w zbiurokratyzowanym niebie i utwierdza mnie w żywionym już wcześniej przekonaniu, że jeśli jednak okaże się, że niebo istnieje to zdecydowanie bardziej preferuje ciepłe i przytulne piekło gdzie nie obowiązują żadne sztywne i głupie zasady. Ostatnie opowiadanie "Wyprawa szaleńców" jest zdecydowanie najlepsze i najbardziej fantastyczne. Dostajemy alternatywny świat, wszechobecne morze ze sterczącymi z niego linami, latające skały i bezkresne szczeliny, a także grupę naukowców, którzy na z trudem skleconej flotylli statków po wielu latach podejmują próbę powrotu do domu, do własnego świata. Choć zakończenie ponownie jest boleśnie przewidywalne to sama historia, zagadkowy i niezrozumiały świat i tajemnicza historia naukowców porywają i ciekawią już od pierwszych stron.

Z tego co widzę na okładce "Obywatela" szykuje się przynajmniej jeszcze jeden tom opowiadań Kosika. Mam nadzieję, że okaże się on znacznie lepszy. Choć jak wspomniałem opowiadania nie przypadły mi jakoś szczególnie do gustu to zamierzam dać autorowi jeszcze szanse i sięgnę w przyszłości po jego powieści. Myślę, że tym którzy Kosika lubią, zbiór jego opowiadań powinien się spodobać, tym zaś którzy od "Obywatela" chcieliby zacząć swoją przygodę z autorem zdecydowanie to odradzam, bowiem mogliby się niepotrzebnie zrazić.

Dylogia Hyperion

Autor: Dan Simmons

Tytuł: Hyperion, Upadek Hyperiona

Cykl: Hyperion Cantos (Dylogia Hyperion)
Wydawnictwo: MAG

Oprawa: twarda z obwolutą

Liczba stron: 1331

Status: posiadam

Ocena: 6+/6

Hyperion Cantos to najznamienitszy cykl sf jaki przyszło mi czytać. Co prawda nie mam wiele z tym podgatunkiem fantastyki do czynienia, ale jestem przekonany, że jeszcze przez długi czas nie przyjdzie mi czytać niczego lepszego. Długo zbierałem się do jego recenzji i przypuszczam, że przez tak znaczną zwłokę nie będę w stanie w pełni oddać geniuszu dzieła Simmonsa. Nie wypada jednak nic nie napisać, zatem postaram się opisać je jak najlepiej. Czterotomowy cykl Simmonsa można podzielić na dwie dylogie - Dylogię Hyperiona i Dylogię Endymiona, które choć dzieli 300 lat i przedstawiają bardzo różne historie są tak naprawdę jedną spójną całością i nie sposób czytać jednej bez znajomości drugiej.

Hegemonia człowieka, wielkie kosmiczne imperium ludzkiej rasy na które składają się setki planet, z których wiele połączonych jest siecią transmiterów, umożliwiających błyskawiczne podróże. Każda z planet Sieci posiada datasfery czyli coś na kształt lokalnego internetu. Datasfery ważniejszych dla Sieci planet połączone są w megasferę, czyli międzyplanetarną sieć informacyjną. Nad całą tą technologią czuwa TechnoCentrum, społeczność SI które wyewoluowały z dawnych komputerów i uniezależniły się od ludzi. W uniwersum przedstawionym przez Simmonsa Ziemia nie istnieje, została bowiem zniszczona setki lat temu wskutek nieszczęśliwego wypadku. Wypadek ten zapoczątkował podział ludzkości. Istniejące już wtedy TechnoCentrum udostępniło ludziom wiedzę dotyczącą transmiterów i napędów Hawkinga co zaowocowało błyskawiczną ekspansją na inne światy i początkiem Hegemonii. Znaczna jednak część ludzi, która nie ufała TC bądź też obwiniała siebie lub innych o incydent z Ziemią postanowiła całkowicie odciąć się od ludzkiej rasy, udali się w nieznane w przestrzeń kosmiczną na statkach wyposażonych w napęd Hawkinga. Napęd ten umożliwia poruszanie się z prędkością wielokrotnie większą od prędkości światła jednak skutkuje poważnym długiem czasowym względem miejsca wyruszenia. Ludzie ci, obecnie zwani Intruzami na skutek życia w nieważkości i wielu genetycznych modyfikacji praktycznie oderwali się od gatunku ludzkiego i żyją poza granicami działalności Hegemoni. Po latach jednak powracają jak się zdaje by stać się realnym zagrożeniem dla ludzkiego imperium.

Choć może to zabrzmieć absurdalnie przewaga agresora i jego niespodziewany atak okazują się tak niebezpieczne iż jedyną drogą ratunku mogą okazać się tajemnicze i legendarne Grobowce Czasu i istota zwana Chyżwarem. Istota ta jest obiektem kultu fanatyków i samobójców, istnieje nawet Kościół Chyżwara. To w porozumieniu z nim i za jego zgodą w okresie wzmożonej aktywności Grobowców kiedy wszystkie pielgrzymki są wstrzymane władze Hegemoni wysyłają siódemkę pielgrzymów będących ostatnią nadzieją ludzkości. Detektyw, Konsul, Naukowiec, Poeta, Templariusz, Ksiądz i Żołnierz. Zgodnie z wierzeniami pielgrzymi mogą przedstawić Chyżwarowi swoje historie i motywy, które ich tu skierowały i choć przeżyje tylko jeden będzie on mógł przedstawić swoją prośbę, którą Chyżwar powinien spełnić. Jak mówiłem może to zabrzmieć absurdalnie i banalnie, jednak zapewniam, że tak nie jest, trzeba jednak przeczytać samemu by przekonać się jak niezwykła to historia.

Pierwszy tom to siedem różnych opowieści. Główną z nich jest podróż pielgrzymów do Grobowców Czasu, która jest sprowadzona do absolutnego minimum. Lwią część książki zajmują historie pielgrzymów. Każdy z nich jest jakoś powiązany z Hyperionem i Grobowcami, nie zostali oni wybrani przypadkowo do tej misji dlatego też uważają, że ich historie mogą mieć znacznie, być może znajdą wśród nich informacje które zwiększą ich szanse na przeżycie. Opowieści pielgrzymów są niezwykłe i diametralnie od siebie różne, smutne, nostalgiczne, przerażające, każda jest inna, a i sposób wypowiedzi każdego z pielgrzymów zdecydowanie się od siebie różni, podkreślając tym samym ich odmienność. Godne podziwu jest to jak Simmons wykreował tak odrębne, szczegółowe i indywidualne charaktery.

Drugi tom to opowieść ukazująca znacznie szersze pole widzenia. Losy pielgrzymów schodzą na dalszy plan, od teraz nie będziemy ich już śledzić bezpośrednio, a poprzez dość szczególne ich połączenie z pewnym osobnikiem, o którym z racji wagi dla fabuły za wiele zdradzać nie mogę. Równorzędnym dla pielgrzymów wątkiem będą tu działania militarno-polityczne Hegemoni, próba zapobieżenia konfliktowi i uratowania nie tylko ludzi, ale i całego ich imperium, a także losy owego osobnika.

Simmons pisze w sposób wprost magiczny, wykreowany przez niech świat tak działa na wyobraźnię, iż nie sposób nie zachwycać się roztaczanymi przez autora wizjami. W dodatku dla mnie zawsze istniał świat poza tekstem autora. Podczas lektury gdzieś na granicy świadomości kreowały się niesprecyzowane i nieuformowane, nieuchwytne wręcz oczekiwania i wyobrażenia względem przedstawionego świata wywołujące niesamowite wrażenia. Nie sposób ująć tego w słowa, dość że lektura wywarła na mnie ogromne wrażenie. Nadmienić trzeba również, iż autor ma niezwykły talent. Podczas lektury do głowy czytelnika przyjdzie wiele pytań, które wraz z rozwojem fabuły oczywiście otrzymają odpowiedzi jednak... A no właśnie! Jednak te odpowiedzi choć udzielą pewnych wyjaśnień to nie tylko nie zaspokoją głodu wiedzy czytelnika, ale też rozmnożą pozostałe pytania co doprowadza do tego, że książkę się praktycznie połyka.

Jest to pozycja absolutnie obowiązkowa dla każdego amatora sf, nie zalecam jej jednak na początek przygody z sf bowiem trudno by było potem znaleźć pozycje, które dorównałyby Simmosowi co też mogłoby skutkować zniechęceniem się do tego podgatunku.

Kolory Sztandarów

Autor: Tomasz Kołodziejczak

Tytuł: Kolory Sztandarów

Cykl: Dominium Solarne
Wydawnictwo: Fabryka Słów

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Liczba stron: 370

Status: posiadam

Ocena: 6+/6

Wszyscy chyba wiedzą jakie mam podejście do rodzimej fantastyki, tym razem jednak był to strzał w dziesiątkę. Ocena jest jak najbardziej subiektywna, nie miałem do tej pory za wiele do czynienia z sf, a to co z tego gatunku liznąłem to ledwie kropla w morzu w porównaniu do przerobionych fantasy. Ponadto z polską sf miałem styczność w postaci ledwie kilku dzieł Lema i dwoma innymi książkami raczej mało znanych autorów. Może właśnie z uwagi na słabe obycie z sf dzieło Kołodziejczaka tak mnie wciągnęło i zachwyciło i może inni bardziej obeznani z gatunkiem spojrzeli by znacznie bardziej krytycznie. Dla mnie jednak jest to kolejna niezwykła książka, rzadko bowiem zdarza mi się by autentyczną przyjemność sprawiała mi sama czynność czytania, bym nie sprawdzał ile stron zostało do końca rozdziału, ile jeszcze do przeczytania, bym parł do przodu nie chcąc już poznać treści i przejść do następnej książki, a radował się każdym zdaniem i wsiąkał w książkę nie patrząc na zegar. Na palcach jednej ręki można policzyć pozycje zaliczające się u mnie do takiej kategorii. Simmons ze swoim cyklem Hyperiona, Grzędowicz z PLO, ostatni wydany tom Koła Czasu, Wegner z Meekhanem i King z Mroczną Wieżą, a teraz dołącza do nich również Kołodziejczak z Kolorami Sztandarów, a pewnie i z całą dylogią Dominium Solarnego.

Dominium Solarne można przyrównać do Hegemonii Simmonsa, a przynajmniej takim było kiedyś. Obecnie jest to wielka machina, w której jednostki ludzkie i ich potrzeby nie są istotne, są tylko trybikami w wielkim systemie napędzanym przez rządzę wiedzy i władzy. Dominium wyzbyło się do szczętu moralności, zdolne jest do wszystkiego by osiągnąć swoje cele i przekracza wszelkie granice. Zapuszcza macki w kolejne sfery życia jego mieszkańców, poprzez kolejne nowinki technologiczne i gadżety tworzy sobie drogę do kontroli i podporządkowywania sobie ludzi, surowo traktuje tych którzy nie godzą się na wdrażanie nowych technologi, chipów i wszczepów, wykorzystuje nieposłuszne, zbuntowane kolonie do testowania nowych technologii i broni. W zasadzie nie są to fakty podane przez samego autora, o podobnych sprawach dowiadujemy się pośrednio od głównego bohatera, więc jest to poniekąd subiektywna ocena Dominium jednak już chwilę po zetknięciu się z ich metodami pracy czy podejściem do różnych tematów okazuje się, iż jest to obraz jak najbardziej prawdziwy.

Daniel Bondaree jest tanatorem na planecie Gladius w układzie Multona. Tanator stanowi prawne ramię Gladiusa, to sędzia i egzekutor, wyszkolony w żołnierskiej sztuce człowiek, mający uprawnienia do wydawania wyroków "na miejscu". Układ Multona to jedna z niewielu niezależnych od Dominium Solarnego ludzkich koloni, Gladius zaś jest jej najbardziej rozwiniętym i zaludnionym punktem. Od pewnego czasu zmaga się z najazdem obcej cywilizacji, która niszczy miasta, porywa mieszkańców i prowadzi na nich dziwaczne, ohydne eksperymenty. Kiedy wydawać by się mogło, że Gladius jest na najlepszej drodze do zyskania nad najeźdźcami przewagi, a przynajmniej zrównania się z nimi technologicznie i rozpoczęcia ofensywy do głosu zaczynają coraz mocniej dochodzić ulegli. Powszechnie uległymi zwie się ludzi, których przekonania polityczne dążą do oddania Gladiusa w ręce Dominium w celu uzyskania pomocy w walce z korgardami.

"Kolory Sztandarów" czyta się bardzo przyjemnie, Kołodziejczak świetnie przechodzi od akcji do opisów i wyjaśnień by po chwili znów wrócić do bieżących wydarzeń. Książka jest lekka i przyjemna, czysta rozrywka co jednak nie znaczy, że jest radosna i optymistyczna. Zakończenie ostatniej części jest typowym cliffhangerem i tak mogłoby pozostać by czytelnik z zapałem sięgnął po drugi tom, autor jednak zdecydował się na epilog, który zamyka większość spraw i otwiera nowy rozdział w życiu Daniela. Dzięki temu jeszcze chętniej sięgniemy po kolejny tom by dowiedzieć się co jeszcze autor wymyślił dla naszego bohatera i jego rodzinnej planety.

Ja sam nie mogę się już doczekać sięgnięcia po kolejny tom, z doświadczenia jednak wiem, że obcowanie z tym samym uniwersum kilka razy pod rząd źle wpływa na mój odbiór książki, dlatego też planuję powrócić do Dominium dopiero po kilku innych pozycjach.

Czarna Bandera

Autor: Jacek Komuda

Tytuł: Czarna Bandera

Wydawnictwo: Fabryka Słów

Oprawa: twarda

Liczba stron: 382

Status: posiadam

Ocena: 4+/6

"Czarna Bandera" to moje pierwsze spotkanie z Jackiem Komudą. Jak zapewne wiecie nie pałam wielkim zapałem do rodzimej fantastyki, a tenże autor lubuje się w dodatku w osadzaniu swoich historii w realiach Rzeczypospolitej Szlacheckiej co już zupełnie mi nie w smak. "Czarna Bandera" to jednak pierwsza tak znaczna zmiana klimatu w dorobku Komudy. Co prawda wcześniej jeszcze wydane zostały dwa tomy "Galeonów Wojny" te jednak również zawierają w sobie znaczną dawkę polskiej historii, zaś Bandera jest marynistyczną powieścią w klimatach pirackich z pewną dozą nadprzyrodzonych elementów zupełnie odmienną od rodzimych realiów.

Na Banderę składa się sześć nie powiązanych ze sobą fabularnie opowiadań. Każde z nich z powodzeniem mogłoby być realistyczną opowieścią o pirackich wyczynach gdyby nie elementy nadprzyrodzone wdzierające się powoli w miarę rozwoju akcji. Opowiadania są bardzo wyraziste nieraz brutalne i wulgarne w pełni oddając piracki żywot. Nie ma tu miejsca na litość, życie wilków morskich to nieustanna walka o przetrwanie tak z marynarką jak i nie zawsze przychylnym losem. Całość dopełnia marynistyczna terminologia, którą Komuda posługuje się z dużą wprawą, a także pełne morskiego slangu i wulgaryzmów dialogi bohaterów. Z drugiej strony jednak u niektórych wspomniana terminologia może doprowadzić do zawrotów głowy bowiem dla laików nie zainteresowanych morzem część dialogów będzie kompletnie niezrozumiała. 

Opowiadania nie są jak już wspomniałem powiązane fabularnie mają jednak ze sobą wiele wspólnego. Bohaterami każdego są typy spod ciemnej gwiazdy lub choćby osobnicy o wątpliwej uczciwości łasi na bogactwa i kobiece wdzięki. Każde z opowiadań zaczyna się dość sztampowo od wyprawy po skarb, na nieznaną wyspę czy pieniądze w innej postaci, tak czy inaczej motywem przewodnim zawsze jest chciwość. Jeśli można by uznać bohaterów, których losy śledzimy za tą "dobrą" stronę to rzec trzeba, że w opowiadaniach składających się na "Czarną Banderę" dobro nie ma życia usłanego różami i nie zawsze triumfuje, bo jak to w życiu bywa, a w pirackim żywocie jeszcze częściej, niepohamowana chciwość nie prowadzi do niczego dobrego. 

Mało kiedy tekst jest w stanie mnie poruszyć, częściej to wizja wzbudza moje emocje, a biorąc jeszcze pod uwagę ilość brutalności w dzisiejszych czasach w filmach, internecie, telewizji czy innych mediach to nie dziwię się, że i "Czarna Bandera" mną nie wstrząsnęła. Jeśli mam być szczery to zdecydowanie bardziej brutalny i wstrząsający był w swoich książkach Feliks W. Kres. Jednak uważam, że mimo wszystko należy przestrzec potencjalnych czytelników iż nie jest to książka miła, kolorowa i wesoła. Krew leje się strumieniami, głowy spadają z karku, ludzie są mordowani na najróżniejsze sposoby, torturowani czy gwałceni, jednym słowem piractwo pełną gębą. Zatem jeśli to was nie odstrasza, a wręcz odwrotnie marynistyczno-pirackie klimaty to to do czego was ciągnie to polecam, na pewno nie będzie to czas stracony. Ja zaś ze swej strony rzecz muszę, że choć jest to książka naprawdę dobra to dochodzę do wniosku, iż morze nie jest miejscem dla mnie. Zdecydowanie bardziej preferuję ląd, miecz i magię :)

Miecz Prawdy tomy 1-4

Autor: Terry Goodkind

Tytuł: Pierwsze Prawo Magii, Kamień Łez, Bractwo Czystej Krwi, Świątynia Wichrów

Cykl: Miecz Prawdy
Wydawnictwo: Rebis

Oprawa: miękka

Liczba stron: 2904

Status: chcę mieć

Ocena: 4+/6

Jako, że po cykl Miecz Prawdy sięgnąłem już bardzo dawno temu nie byłbym w stanie rozdrobnić się na poszczególne tomy i dlatego też zamierzam wspólnie opisać pierwsze cztery przeczytane przeze mnie części zanim przeproszę się z cyklem i ruszę z następnymi.

Miecz Prawdy to kolejny obok Koła Czasu i Malazańskej Księgi Poległych, literacki moloch spod znaku fantasy składający się z kilkunastu tomów. Cykl Goodkinda liczył sobie do niedawna jedenaście tomów plus prequel, a jakiś czas temu autor wrócił do swojego dzieła i dopisał jeszcze jeden tom. Nie tylko czytałem pierwsze cztery, ale mam też pewne pojęcie na temat kolejnych, mogę więc z czystym sumieniem powiedzieć, że MP na pewno nie dorównuje dwóm wyżej wymienionym dziełom niemniej jednak na pewno jest wart uwagi.

Jego najgorszą wadą jest epizodyczność, bo choć cały cykl przedstawia jedną spójną historię to każdy tom wiąże się z walką z innymi przeciwnościami losu, z innym pomniejszym wrogiem, który nie pozwala naszym bohaterom skupić się na tym na czym powinni, a czym jest już praktycznie od trzeciego tomu Imperialny Ład na czele z Imperatorem Jagangiem.

Ale do rzeczy i od początku. Głównym bohaterem jest Richard Cypher i to on jest najmocniejszym elementem cyklu. Bohater, którego poznajemy jako leśnego przewodnika nie muszącego martwić się niczym więcej niż tym co włoży danego dnia do garnka. W miarę upływu akcji Richard dowiaduje się o swoim dziedzictwie, a na jego barki spada niebagatelna odpowiedzialność. W mojej opinii Goodkind genialnie zarysowuje zmiany jakie przechodzi główny bohater z beztroskiego choć poważnego i odpowiedzialnego wiejskiego chłopaka do osoby, która decydować będzie o losach tysięcy ludzi. Richard z początku niechętny do przyjęcia nowych obowiązków okazuje się być człowiekiem świetnie sprawdzającym się w nowej roli i choć z chęcią powróciłby do starego trybu życia sumiennie wypełnia powierzone mu zadania. Nie sposób jednak wypowiedzieć się pełniej nie zdradzając za wiele z fabuły pierwszego tomu, zatem na tym poprzestanę. Richard jest bardzo błyskotliwy, nie raz może swoją przenikliwością zaskoczyć czytelnika, który przyzwyczajony jest do sytuacji, w których bohater pewnych rzeczy domyśla się dopiero kiedy już jest niemal za późno, lub też ktoś inny musi mu na nie zwrócić uwagę. Jednak żeby równowaga została zachowana zdarza się, iż momentami nasz bohater bywa boleśnie głupi choć są to chwile które można policzyć na palcach jednej ręki.

Jak wspomniałem najmocniejszym elementem jest Richard, poza tym Goodkind rewelacyjnie sprawdza się w tworzeniu sytuacji, charakterów czy reguł w zetknięciu z którymi w czytelniku aż wrze od słusznego gniewu na jawną niesprawiedliwość i ludzką ciemnotę. Na pewno każdy z was nie raz miał do czynienia z postaciami czy sytuacjami w literaturze, kiedy to miał ochotę wziąć udział w jakiejś scenie i wbić miecz w bebechy jakiegoś gnojka, czy powiedzieć kilka słów do słuchu obłudnym i niemoralnym charakterom. Były? Ano były i zapewne w bardzo wielu przypadkach nic nie szło po myśli czytelnika. U Goodkinda wszystko wygląda inaczej, często wprost po naszej myśli, z ulgą i satysfakcją możemy obserwować zdziwienie na twarzach tych "złych" kiedy spotyka ich wymarzony przez nas los. Może nie brzmi to tak jak miało brzmieć, ale jakoś nie jestem w stanie lepiej wyrazić moich odczuć towarzyszących podobnym scenom. Kiedy do nich doczytacie na pewno zrozumiecie co miałem na myśli.

Świat MP podzielony jest na trzy strefy, które przedzielają ustanowione przed wieloma laty magiczne granice uniemożliwiające migracje. Strefy te to Westland, Midlandy i D'Hara. Pierwsza z nich Westland zamieszkiwana jest przez ludzi, którzy nie chcą mieć nic wspólnego z magią. Kiedy ustanawiane były granice to właśnie tam przenieśli się wszyscy ci, którzy chcieli wieść spokojne życie, pozbawione niezrozumiałej magii. W Midlandach zaś magia jest już znacznie bardziej powszechna, panuje tutaj rada mając siedzibę w Aydindril na czele której stoi Matka Spowiedniczka i w której znajduje się wieża czarodziejów. D'Hara zaś to militarny kraj rządzony twardą ręką przez czarodzieja i tyrana Rahla Posępnego. Wszystko zaczyna się komplikować kiedy bariery z niewyjaśnionych przyczyn stają się coraz cieńsze i przejście między nimi nie jest już niemożliwe.

Jeśli mowa o świecie to należy przybliżyć dwa najważniejsze magiczne stanowiska, Matkę Spowiedniczkę i Poszukiwacza Prawdy. Spowiedniczki to kobiety obdarzone specyficzną mocą, która skazuje je na samotne życie. Osoba porażona mocą Spowiedniczki traci wolną wolę i staje się do końca życia marionetką gotową spełniać każde żądanie tejże. Dlatego też noszą takie miano, kiedy zapada gdzieś na oskarżonego wyrok śmierci, a są wątpliwości w jego poprawność wtedy przybywa Spowiedniczka by przesłuchać go z użyciem mocy. Jednakże w przypadku niewinności niewiele można już zmienić, jedyne co może w takiej sytuacji zrobić Spowiedniczka to zmienić biedaka w zwierzę co w pewnym stopniu osłabia wpływ mocy i pozwala nieszczęśnikowi  na większą swobodę. Matka Spowiedniczka to kobieta stojąca na czele wszystkich Spowiedniczek i posiadająca większą od nich moc. W przeciwieństwie do pozostałych, które mogą używać swojej mocy raz na dzień, Matka może to robić co dwie godziny. Jak już wspomniałem Spowiedniczki są również skazane na samotność z uwagi na to iż w przypadku zbliżenia nie są w stanie kontrolować mocy, co prowadzi do niechybnie tragicznych skutków. Poszukiwacz Prawdy zaś to osoba jedyna w swoim rodzaju, mianowany przez Pierwszego Czarodzieja, otrzymuje Miecz Prawdy i obowiązek dbania o lud Midlandów i niesienia sprawiedliwości. Poszukiwacz stoi ponad prawem, on sam w pewnym sensie stanowi ucieleśnienie prawa i sprawiedliwości i nawet królowie winni mu okazywać szacunek i podporządkowywać się jego decyzjom i osądowi. To wszystko ma jednak swoją cenę, magia wymaga równowagi i ceną za śmierć niesioną z użyciem Miecza Prawdy jest ból doświadczony przez tego kto go dzierży i jedynie słuszny, sprawiedliwy gniew na prawdziwie winnych jest w stanie zagłuszyć owy ból. Ponadto Miecz Prawdy posiada jeszcze inne właściwości, które dane nam będzie odkryć w trakcie lektury kolejnych tomów cyklu, jednakże ja nie będę tu wszystkiego zdradzał.

"Miecz Prawdy" nie jest cyklem wybitnym, jednak z uwagi na swój rozgłos uważam, że nawet amatorzy powinni spróbować sięgnąć po pierwszy tom, a zagorzali czytelnicy wyrobić sobie opinię sami po przeczytaniu jeśli nie całości to chociaż kilku części.