Autor: Dan Simmons
Tytuł: Endymion, Upadek Endymiona
Cykl: Hyperion Cantos (Dylogia Endymion)
Wydawnictwo: MAG
Wydawnictwo: MAG
Oprawa: twarda z obwolutą
Liczba stron: 1643
Status: posiadam
Ocena: 6+/6
UWAGA!!
Zdecydowanie odradzam dalsze czytanie jeśli nie jesteście jeszcze po lekturze "Upadku Hyperiona", recenzja może zawierać spoilery!!
###
Od upadku Hegemonii minęło trzysta lat, bardzo ciężkich dla ludzi lat. Wraz z utratą transmiterów ludzkość praktycznie utraciła możliwość kontaktu i podróży międzygwiezdnych. Pozbawiona władzy, osłabiona i rozbita ludzkość to idealny moment by zaprowadzić nowy ład. Taki właśnie ład postanowił wprowadzić Kościół Katolicki który w czasach Hegemoni był ledwie niewielką sektą. W zamian za nawrócenie podarował on ludzkości życie wieczne w postaci ulepszonych krzyżokształtów. Dzięki najnowszym superszybkim napędom i technologi wskrzeszania zmarłych, którzy przyjęli krzyżokształt podróże kosmiczne znów stały się możliwe, a Kościół systematycznie rozwijał swoje imperium i umacniał pozycje. Obecnie w trzysta lat po Upadku większością zamieszkałych przez ludzi planet twardą ręką rządzi Kościół i Pax.
Istnieje jednak nadzieja, Enea dziecko człowieka i cybryda jedyna nadzieja ludzkości i największe zagrożenie dla Kościoła i ocalałego TechnoCentrum, które posuną się do wszystkiego by ją złapać. Śledzimy jej losy poprzez osobę Raula Endymiona, człowieka zmuszonego przez wydarzenia do zostania jej towarzyszem i "ochroniarzem".
Simmons znów stosuje swoją zagrywkę z Hyperiona. Jeśli ktoś z was przed lekturą zapoznał się z opisem wszystkich czterech, albo przynajmniej trzech książek cyklu to doszedł do oczywistych wniosków. Siedmiu pielgrzymów, z których przeżyje tylko jeden, zaś bohaterką "Endymiona" jest Enea dziecko Lamii Brawne jednej z pielgrzymów. Mamy zatem odpowiedź kto przeżyje nie? Oczywiście, że nie i jak się sami zapewne przekonaliście autor potrafi nieźle namieszać. Podobnie ma się sprawa z dwoma ostatnimi tomami, słowa padające w króciutkim pierwszym rozdziale "Endymiona" potrafią poważnie wstrząsnąć czytelnikiem i wytrącić go z równowagi. Jednak trzeba wpierw poznać historię by w pełni zrozumieć sytuację.
To co jest niewątpliwą zaletą cyklu to klimat. Simmons roztacza przed czytelnikiem wspaniałe wizje obcych globów i buduje niesamowity klimat. Dwoje bezbronnych samotnych ludzi przeciwko, którym jest cały świat, którzy nie mogą się nigdzie schronić, nigdzie poczuć bezpiecznie. Mimo świadomości tego jak beznadziejna jest ich misja i tego że nigdy nie będą mogli wieść normalnego życia potrafią się śmiać i oddawać chwilom błogiej beztroski. Tak jak w przypadku historii Siri czy Racheli i tu Simmos maluje nam obrazki pięknych i smutnych chwil z życia bohaterów, które potrafią poruszyć czytelnika.
Mówiąc o tej dylogii nie sposób nie wspomnieć o osobie Enei, która to jest postacią bardzo niezwykłą. Dwunastoletnia dziewczynka posiadająca wspomnienia przyszłości i mająca zostać mesjaszem ludzkości, która została zmuszona do porzucenia świata jaki znała i kochała na rzecz zupełnie obcej i wrogiej jej rzeczywistości. Niezwykłe w Enei są jej intuicyjnie podejmowane działania i niezwykła jak na ten wiek dojrzałość, rozsądek i rozległa wiedza. Jednocześnie są chwile, w których jest tylko zwykłą dwunastolatką, którą postawione przed nią zadanie i czekające przeszkody po prostu przerażają i przerastają, która chciałaby mieć normalne dzieciństwo i wieść normalne życie.
Nie jestem w stanie w pełni i należycie opisać dzieła Simmonsa i chyba nigdy nie byłbym w stanie zrobić tego tak jak na to zasługuje. To po prostu przygoda, którą trzeba przeżyć samemu, bo żadne słowa nie oddadzą jej geniuszu. Jeśli jednak z jakichś powodów nie trafiła do was Dylogia Hyperiona to najprawdopodobniej również Dylogia Endymiona nic w tej kwestii nie zmieni. Pomimo tego uważam jednak, iż jest to absolutne "must read" dla każdego zainteresowanego fantastyką (w szczególności sf). Najwspanialsze dzieło tego podgatunku z jakim miałem do tej pory do czynienia i z jakim pewnie już nigdy nie będę miał okazji obcować. Oczekiwałem, iż "Diuna" wzbudzi u mnie podobny zachwyt i choć nie można jej odmówić geniuszu to moim numerem jeden pozostanie dzieło Simmonsa, które tak jak "Diuna" dla Sil stało się już chyba dla mnie czymś więcej niż tylko fikcyjną historią na kartach powieści. Są to również książki, które mają największą dotychczas szansę na mój powrót do nich, a jak wiadomo ja raczej na powtórki poświęcać czasu nie lubię.
